Zonder haar

Hij liep buiten onder de bomen.
In het Godwaldtpark, alwaar
zij vaak met elkaar spraken en genoten.
De zon ging onder, de vogels floten.
Een diepe weemoed, echt waar,
kwam in hem, plotseling, zomaar.

Gele bladeren vielen neer,
op het pad, echter hij was alleen.
alles vergetend om hem heen.
Peinzend en starend in ’t verleden.
De vogels staakten hun gezang.

De zon verdween, ‘t werd windstil.
Hij huiverde, het was koud en kil.
Tranen liepen over zijn wangen.
Voorgoed was hij toen bevangen.
Alleen was hij ….zonder haar!