Struweel te R.

Groen
loopt langs de Molenbeek
meanderend de stad in;
plantenlint dat traag naar water
glooit. Boven bollen kruinen
over daken en koelte,
haar schaduw, schuift
de zomerstraten in.

Zo groen nog steeds mijn stad.

De parken verbergen al tijden lang met loverdak
stenen delen van de stad en strelen kerktorens.
Een zwarte zwaan zwemt langs de waterkant.
De oude vrouw in de koele schaduw rouwt,
nauwelijks zichtbaar. Zij strooit brood en ziet
met eigen ogen een eeuwig liefdesspel,
zo laat al, aan haar voorbijgaan.

Over mijn stad een ooievaar.

Kind
wuift in de wandelwagen
ver nog voor de parkbrug;
mensen schuiven bij een zwarte auto
aan de overkant. Hoewel
nu dicht had de oude vrouw
parkgroene ogen.
Balsemien bedauwd.

Ook mijn stad leeft en sterft.