Ode aan de Merel

Het ging rustig en stil naar de avond.
Hoog in de top van een boom gezeten,
zat een merel zijn avondlied te fluiten.
Prachtig, o zo wonderlijk schoon.


Het was een merel die de avond aankondigde,
een ware schoonheid om te horen.
Hij deed een mensenleven leven verrijken,
door zijn volharding, charme en volume.


Overdag had hij zijn werk gedaan,
zong daarom ’s avonds zijn lied spontaan.
Liet zijn avondliedeke duidelijk horen,
en deed de mens in stilte bekoren.


Bracht zijn boodschap hoog gezeten,
iedereen mocht het horen en weten,
Floot zijn tonen met grote meesterschap.
Frank en vrij bracht hij alom vriendschap.


Eigenlijk kon zo’n avond niet meer kapot,
na dit gratis natuurlijke muzikale aanbod.
Tussen prachtige bloesem en het groen,
kon de mens luisteren en meer niet doen.


Tegen donker ging ze weer naar haar nest.
Waar haar jongen wachtten op wat etensrest.
Ook het mannetje kwam nog even kijken,
voor dat hij het zeil ging strijken.