Wereldreis

Al 31 jaar woon ik in Roosendaal, dus ik voel me een echte Roosendaler. Als kind woonde ik echter in Oudenbosch.

Samen met mijn moeder ging ik dan met de trein naar Roosendaal. Dat tochtje met de trein duurde slechts zeven minuten, maar voor een kind van zeven jaar leek dat wel een wereldreis. Zodra we de spoorstad naderden, werden we de Red Band snoepfabriek gewaar. Wat ik me ook nog herinner, is dat we, nadat we uit de trein waren gestapt, op het Stationsplein de fontein zagen, die echt water spoot. Mij, als jongetje uit een dorp, fascineerde dat enorm!

Vervolgens stapten we de stationshal uit en liepen we de Brugstraat in. Welke verbazing volgde daar op de kruising Molenstraat, Brugstraat, Hoogstraat en Boulevard? Ik zag stoplichten. Het mooiste van die stoplichten was dat er in de hoeken van die paaltjes omheen stonden met van die grote kettingen. Dat maakte indruk op mij…

Daarna gingen we altijd op bezoek bij een oud stationschef in de Brugstraat. Dat was de heer Meijl, een kennis van mijn opa die bij de spoorwegen had gewerkt. Daar kreeg ik altijd een boterham met appelstroop, iets wat ik thuis nooit kreeg.
We gingen ook altijd even langs mijn opa Ben Kerkhoff. Die was toen al in de tachtig. Ik herinner me nog dat mijn opa dan altijd een stukje met mijn moeder onder de arm (ter ondersteuning) liep. Mijn opa woonde destijds in de Burgemeester Schoonheijtstraat, vlakbij het station.

Na afloop van ons bezoek aan Roosendaal kreeg ik altijd een klein cadeautje. Een prulleke, een autootje of zo. Dat kochten we dan bij Van de Put. Dat was een soort warenhuisje en dat zat op de plek waar nu de Bazaar zit in de Molenstraat. En dan gingen we weer, terug naar huis met de trein.

opgetekend door Jenneke Kunst