Het paard van de kinderboerderij

Het is vrijdag de dertiende, ik ga de kinderen ophalen en loop met de hond richting kinderboerderij. Zodra die de kids ziet, rent hij daar enthousiast op af. Oeps, daar mag hij niet komen, snel er op af. Het paard raakt in paniek…

Drie maanden later is mijn duim nog steeds pijnlijk, het paard had me daar gebeten. Ik durf even niet meer in de buurt van dat beest te komen. "Jouw draai ik de nek nog eens om", bedenk ik me. Alle dieren van de kinderboerderij krijgen brood, maar dat paard niet meer.

Ik zei die ochtend nog lachend tegen de kinderen: "Kijk maar uit het is ongeluksdag vandaag, het is vrijdag de dertiende." Voor moeder was het dat zeker.

De beheerder van de kinderboerderij was kwaad om me, toen hij hoorde van het voorval. Wat ik daar ook deed met een hond. Het paard had een veulen en wilde dat beschermen. Geert, zijn hulpkracht, had meer medeleven. Hij vond het allemaal heel erg voor me.

Oké, het was mijn eigen schuld. Ik weet nu in ieder geval dat op vrijdag de dertiende een ongeluk in een klein hoekje zit.