Het verhoorde gebed

Op een zomerse dag besloten oma en opa om na vele jaren weer eens een wandeling te gaan maken. Als locatie werd samen met de achtjarige kleindochter de mooie schietheide onder de gemeente Ruchpen uitgekozen. Dat was een mooi wandelgebied met afwisselend bossen en heide. Het gebied werd ook nog veel gebruikt voor oefeningen van defensie.
Gezamenlijk reden ze met de auto richting schietheide, waar ze hun auto parkeerde en met een stevige pas paadje in paadje uit gingen. Het ging hen zeer goed af en na een paar uurtjes besloten ze naar hun auto terug te gaan. Maar waar staat hij nu. Linksom, rechtsom, ze wisten het niet meer. Na een hele poos rondgedwaald te hebben zonk de moed hen in de schoenen en gingen ze moedeloos aan de kant van de weg zitten. Wat nu? Plotseling kreeg de kleindochter een mooie ingeving. Als we nu eens gaan bidden. Zo gezegd, zo gedaan. Ze baden tot de heilige maagd Maria en vroegen haar de weg te wijzen.
Het gebed was net gedaan en er stopte bijna gelijktijdig een jeep van defensie die daar op oefening waren en een soldaat vroeg meteen of hij ons van dienst kon zijn. "Jazeker", zei oma en vertelde dat ze hun auto niet wisten te staan. Opa vertelde waar hij het bos was ingereden en de soldaat zei: "Stap maar in. Ik breng jullie naar waar je moet zijn". Na een poosje kwamen ze precies uit op de plek waar ze hun auto hadden gestald.
De soldaat werd vriendelijk bedankt en de thuisreis begon. Toen ze in de auto zaten zei de kleindochter heel triomfantelijk: "Zie je wel oma, dat bidden beloond wordt". Opa en oma knikten heel tevreden over zoveel godsvertrouwen.