Zullen we eens... een marathon

Eigenlijk had ik een hele grote hekel aan hardlopen. Als je snel ergens wilt zijn pak je toch de fiets of de auto; die hebben ze er voor uitgevonden. Ik had dat al in militaire dienst. Ik liep dan maar zo hard mogelijk, dan was je er snel weer van af. Maar alweer enkele jaren geleden gaf mijn vrouw zich op voor de beginnerscursus van THOR. Die houden ze in de winter en ik wilde haar niet alleen in het donker laten lopen.

In die beginnerscursus loop je eens per week bij THOR en ook een keer thuis. Dan liep ik maar mee. Gelukkig was die cursus na dertien weken afgelopen. Maar toen schreef mijn vrouw zich in voor de tien kilometer, dus ging ik maar weer meelopen.

Toen het lukte om die tien kilometer binnen een uur te lopen, was dat wel een heerlijke overwinning. Ik ben zelf ook lid geworden van THOR en werd daar trainer. Inmiddels heb ik negen marathons gelopen en train ik voor de tiende.
Bij THOR is dat allemaal heel goed georganiseerd. Je begint met die tien kilometer; het is dan overigens altijd snikheet of het regent hard, maar ja. Vervolgens denk je aan tien Engelse mijl en daarna lonkt een halve marathon.
Och, je zit in een groepje en dan roept er iemand ‘zullen we eens een marathon?’

Na de eerste keer denk je dat doe ik nooit meer. Na zo’n dertig kilometer komt echt de man met de hamer. Je bent helemaal op. Op karakter moet je dan die laatste 12 kilometer nog; maar wat een fantastisch gevoel als je over die eindstreep gaat. Je denkt vervolgens wel ’dit doe ik nooit meer, waar doe ik dit voor?’.
Inmiddels heb ik die streep gehaald in Rotterdam, New York, Athene, Peking en nog wat plaatsen. Het is die euforie die het wint. Dit is zo bijzonder. Dat ik dit kan. Die tweede marathon laat wel even op zich wachten, maar dan is er binnen THOR altijd weer iemand die zegt: “Zullen we eens…”.