Zo gaat dat!

Ik werd opa, een kleinzoon werd geboren.
Vertelde het aan ieder die het maar wou horen.
Ik ging plannen maken, en keek ver vooruit.
Hield hem in de gaten, mijn kleine spruit.

Langzaam maar zeker werd hij wijzer.
Bovendien ook, gelukkig, steeds eigenwijzer.
Hij leerde veel van mij, en nam alles nog aan!
Toch liet hij me soms ook voor ‘joker’ staan.

Op een goede dag ging hij naar school.
En was hij even uit het zicht, mijn idool.
Kwam weleens thuis met een ander verhaal.
En legde mijn woorden op een weegschaal.

Hij keek me aan, zonder iets te zeggen.
En ik, ik probeerde het goed uit te leggen.
Maar zijn geloof in mij werd steeds minder.
Tot dan had ik daarvan weinig hinder.

Toen kwam het ‘grote’ school moment.
Discussiëren deden we dan permanent.
Soms had ik gelijk, maar hij wist het beter!
“Eigenwijs”, zei ik tegen de ‘allesweter’!

*******************
Dan gaat de ‘kleine’ naar het middelbaar.
Steeds minder zien we dan elkaar.
Omringd door veel vrienden en vriendinnen,
Denkt hij zijn weg zelf wel te kunnen vinden.

Ik krijg een vraag en tegelijk een antwoord,
waarmee hij mij soms de grond ‘inboort’!
Twijfelt zeker aan wat ik hem allemaal vertel.
Kijkt mij aan en zegt: “Opa, doei, de mazzel”.

Ik vat het allemaal niet zo ernstig op hoor.
En wacht mijn tijd af, en zoek een ander spoor.
Ooit komt ook voor hem toch de werkelijkheid!
Ik probeer hem dan te volgen, in zijn studententijd!?