74-jarige Oude Eik

Jarenlang sta ik al langs de kant van de weg.
Doch liefde kan ik helaas niemand meer geven.
Wanneer het hard waait, begin ik soms hevig te beven.
Toen ik jong was kreeg ik bescherming van een heg.

Deze week kwamen er mensen met verf en kwast.
Ik zag het aan komen, ik werd er niet mee verrast.
Men zette met verf een kruis op mijn stam, “rood”.
Dat betekent dat ze mij gaan opruimen, ik ga dood!

Ik groeide langzaam, van laag naar hoog.
Hield mensen met bladeren tijdens regen droog.
Mijn vruchten ieder najaar, ze waren het waard,
werden door menig dier voor de winter vergaard.

Met mijn bladeren, eikels en stam kon ik pronken.
Terwijl daar tussen door vogel geluiden klonken.
Statig en hemelsbreed stond ik in volle vrede.
Doch niet voor eeuwig, dat merk ik heden.

Als een trotse koning na 74 jaar, tijden lang,
gegroeid van laag naar hoog, ging mijn gang.
Nog even, en ik lig opgebaard “de trotse” koning.
Als openhaardhout in één of andere woning.